Kırgınlıklar birikmiş, sessiz sedasız,
Gölgeler düşerken yüreğime nazlıca,
Her bir hecede bir burukluk saklı,
Kelimeler susar, anlam yaraları açıca.
Bir damla gözyaşı düşer kâğıda,
Kederle dans eder mürekkep, yavaşça.
Her bir dize bir yara bandı, belki,
Sözcüklerle sarılır kırık dökük anı.
Yüreğin koridorlarında yankılanır ses,
“Niçin?” diye sorar, bulamaz nefes.
Boğazda düğümlenen o acı sözler,
Ah, nasıl da keskin, nasıl da özler.
Affetmek mi? Belki bir gün, belki,
Kırgınlıklar şiire dökülüp, hafifler içi.
Şiirle dillenir en derin hisler,
Kırıklar onarılır, yeniden başlar nefesler.
Geçmişten süzülür özür dileyen satırlar,
Umuda açılan bir kapı bırakır aralık.
Şairin elinden dökülür umut kırıntıları,
Kırgınlık şiiri, sevgiye açılan bir yarıktır hâlâ.