Zorbalık, karanlık bir gölge, sessizce sızar,
Hayat bahçelerini solgun yapar, sevinci azaltır.
Her yaştan yüreği kırar, mutluluğu çalar,
Sevgiyle yeşeren topraklara acılar ekilir.
Zorbalar kendi yaralarını saklar,
Korkularını, acılarını başkalarına yükler.
Elleriyle itip kakarlar, sözleriyle yaralar,
Kardeşçe bir dünya kurma umudunu söküp alır.
Bir çocuk köşesinde, gözyaşı döküler,
Kelimelerin ağırlığı altında büzülür.
Küçük bir kalbi nasıl da kırılır,
Acıyla örülü bir dünya onu bekler.
Ama birlikte, güçlü olabiliriz dostum,
Sevgiyle, anlayışla, hep birlikte.
Zorbalığa karşı koymak için, el ele,
Yeni bir köprü kur, barışa giden.
Öğretelim çocuklara şefkatli olmayı,
Güçlerini, iyiliği yaratmak için kullanmayı.
Her yürek bir umut tohumu taşır,
Birlikte yeşerecek, adaletli bir dünya vaad eder.
Zorbalık, kökünden sökülüp atılmalı,
Her bahçe, her köşe, sevgiyle sulanmalı.
Bu şiir bir çağrı, bir başlangıç olsun,
Zorbalığın sonu, insanlığın zaferi olsun.