Veda zamanı gelip çatar, sessiz ve derin,
Yollar ayrılır, gözlerde yaşlar birikir.
Sözcükler yetersiz kalır anlatmaya,
Gidenin ardından kalan hüzünle.
Bir bahçenin sonbahar yaprakları gibi,
Usulca düşeriz birbirimizin hayatından.
Bir şarkı, bir mektup, solgun bir fotoğraf,
Kalır geriye, anılarda yavaş yavaş silinirken.
Elini sıkan, gözüne bakıp veda eden,
Gönül ister ki, bu son olmasın.
Bir kırgınlık, bir umut, belki bir pişmanlık,
Her veda, içinde biraz da yeniden başlama saklar.
Adım adım uzaklaşan yollar gibi,
Gözden ırak olan, gönülden de ırak olur mu?
Her adım bir özlem, her bakış bir veda,
Kalplerdeki izler, sessizce kanar.
Yine de gün gelir, yollar kesişir,
Bir tesadüf, bir bakış, eski bir şarkıda.
Veda ederken de bil ki; her son,
Başka bir başlangıcın habercisi olur toprakta.
Sana veda etmek, bir yıldız kayması gibi,
Kısa ve parıltılı, sonra sonsuz karanlık.
Ama bil ki her vedada, bir umut vardır,
Bir sonraki buluşmayı hayal etmek içindir.