Kasım gelir, yaprak dökülür sessizce,
Her biri yere düşerken hüzünlü bir ezgiyle.
Soğuk rüzgarlar söyler yazın son hecesini,
Tutunamayan dalların göz yaşları bu yağmurla birleşirken.
Kısacık günler, uzun geceler boyu,
Lambanın sıcak ışığında düşler peşi sıra.
Kasım, hüznün ve umudun arasında,
Bir köprü kurar yürekten yüreğe.
Olgunlaşır her anı, her bir nefeste,
Toprağın kokusu sarar dört bir yanı.
Kasım, geçmişle gelecek arasında,
Bir hikaye anlatır, sessiz ve derin.
Kasımda aşk başkadır, daha bir içten,
Kırılgan bir yaprak gibi, dökülür avuçlardan.
Şiir olur her bir an, kısa ve öz,
Kasım, hüzün ve sevdanın adıdır işte.