Medine, huzurun şehri, tarih kokan,
İyilik, esenlik sarar sokaklarını.
Peygamber Efendimiz’in yurdu, hakan,
Gönüller onunla dolup taşarken.
Minareler göğe yükselirken ince,
Besmele çınlarken semada sürekli.
Huzura açılan her bir kapı, pencere,
Sevgiyle, saygıyla örtülü her yöre.
Kubbeleri altın gibi parıldar,
Mescid-i Nebevi, kalpleri sarar.
Her taşı, her sokağı aşkla yoğrulmuş,
Hacıların, zairlerin gözyaşlarıyla yoğrulmuş.
Medine, aşkın ve maneviyatın şehri,
Nur saçar, gönüllere serinlik verir.
Peygamber aşkıyla yanan her nefis,
O’nun şefaatine nail olmak için derin.
Kardeşlik şehri, Mekke’ye komşu,
Ahde vefa gösteren Ensar’ın mekanı.
Ruhumuza ferahlık katan bu toprak,
Ebediyete kadar kalacak insanlık anı.
Medine demek, cennetin bahçesi,
Güler yüz, açık kapı, hoşgörü sancısı.
İslam’ın güneşi burada doğmuş,
Bu sebeple hep yüce ve büyüleyici.
Riyazü’s-Salihin yurdu, sıddıklar diyarı,
Ziyaretine gelen her mümin gibi,
Kalbim de burada bulur huzuru,
Medine, sevgilinin etrafında dönerken yıldız gibi.