Kaybetmenin acı hüznüne dair sözler dökülür kalemimden,
Her hece, yitik bir umudun gözyaşlarını silerken;
Yaşamın o kıyısında, kayıpların yankısını dinlerken,
Duygular, kırık dökük aynalarda yansıyan izlerken.
Kayıp, sadece nesnelerde değil, anılarda,
Her bir hatıra, zamanın dalgalarında yitip giderken;
Gözlerimiz, giderek donuklaşan resimlarda,
Kalbimiz, sevdiğimizi son bir kez özlerken.
Kaybetmek, belki de başlamak demektir yeniden,
Yeni başlangıçlara adım atarken, geçmişin izini sürtünerek;
Sonsuz umut meşalesini tutuşturan yenilgi,
Yeniden sevmenin, yeniden güvenmenin keşfinde derin.
Kaybettiklerimiz, aslında bizimle birlikte yürüyen,
Gölgesi düşen her adımımızda bizlere eşlik eden;
Unutmak değil, hatırlamakla anlam kazanan,
Her kaybın ardından, daha sağlam, daha anlam dolu bir ben.
Öyleyse, yazım, kaybetmek üzerine değil,
Kaybın getirdikleri üzerine olsun;
Yenilginin tohumlarından yeşeren umut, direnç ve sevgi olsun,
Kalemimden dökülenler, yalnızca kayıpların hüzün yükü değil, aynı zamanda onların armağanı olsun.