Dünya; mavi bir pınar, gökyüzüne akan,
Yaşam bir şiirdir, hece hece kanan.
Dağlar misraları, nehirler kafiye,
Doğa kucak açar, tüm renkleriyle.
Rüzgârlar estikçe fısıldar dize dize,
Okyanusun koynunda gizli efsaneler vize.
Her yaprak, her dal bir mısra eklerken,
Kuş cıvıltılarıyla beste yapan düzen.
Toprak, ana gibi verir tüm emeği,
Besler her canı, bir sevgi demeti.
Soluk soluğa kalan şehirler, ne çaresiz!
Ancak şiirde bulur kendini, huzura eriş.
Her kültürden sesler, dillerden nağmeler,
Şiir, insanı insanla, doğayla ağlar.
Biz yazdıkça, dünya döner bir şiir olur,
Yok olup giderken, bir umut, bir ışık bulur.
Şairler düşler, toplar dünyanın renklerini,
Birleştirir, dokur çeşit çeşit düşüncelerini.
Dünya bir şiire benzer, sonsuz bir kanvasa,
Her bir varlık, her bir insan, bir nota, bir sazda.
Doğan her günle, yeni bir mısra doğar,
Batışta hüzün, gecede yıldızlar şölen çağlar.
Dünya şiiridir bu; dönüp duran, yaşayan,
Birlikte olduğumuz sürece, hiç bitmeyen.