Dua eder insanoğlu, sessiz, yalnız karanlıkta,
Yükselir göklere sessiz çığlıklar, fısıltılar.
Her kelamda bir umut, her seste bir ışık var,
Yürekten süzülür dualar, saf ve arınmış.
Kimi zaman sevgiyle, kimi zaman gözyaşıyla,
Dile gelir en derin sırlar, en içten arzular.
Yıldızlar tanık olur bu kutsal anlara,
Ve rüzgar taşır dört bir yana, naif dua kokularını.
Bir çocuğun masumiyetiyle, bir annenin şefkatiyle,
Bir babanın gücüyle, bir dostun samimiyetiyle,
Her dua birleştirir insanları, dağılmış yıldızlar gibi.
Karanlıkta bir ışık olur, yolu aydınlatır gecenin.
Dua, bazen teselli, bazen sevinç, bazen de sükûn,
İçimizdeki fırtınaları yatıştıran, sakin bir liman.
Kelimeler yetmez anlatmaya, hissetmek gerek esasını,
Dua bir köprüdür, kalpten kalbe giden, baki kalan.
Her dilde, her inançta, aynı dilekler yankılanır,
İnsanlığın özünde aynı umut, aynı sevgi var.
Dua ederiz, çünkü bilmek isteriz yanımızda bir güç,
Sonsuz maviliklere açılan, ruhumuzun derinliklerindeki kapı.