Toprak aniden öfkeyle titrer, durur zaman,
Sarsılır yürekler, gözlerde parlar umut ışığı, aman.
Düşen her tuğla, her taş hüzün anlatır,
Deprem, doğanın acı dolu bir esintisi, her an tetikte bekler bizi.
Eller birbirine kenetlenir, yardım yürekte biter,
Yıkık dökük dört duvarda umutlar yeşerir tekrar.
Birlik olur insanlar, fark etmez renk ne olursa,
Felaket anında kaybolur her türlü kin, düşmanlık sökülür kökünden.
Anne çocuğunu, evlat da ana-babasını arar,
Gözyaşları karışır toprağa, amaç yalnızca yaşamak.
Deprem anında çaresizlik, sonrasında inatla yeniden inşa,
Hayat, daima önümüze yeni başlangıçlar koyar fırsatça.
Öğretir bize deprem, ne kadar kırılgan olduğumuzu,
Hayatın kıymetini, andan başka neyin önemli olmadığını unuturuz.
Güvenlik önlemleri, eğitimler deriz; hep hazırlıklı olmalı,
Doğanın gücü karşısında, insan her daim alçakgönüllü kalmalı.
Bir şiirle anlatılamaz tam olarak depremin getirdiği acılar,
Ancak sözlerle süsleyebiliriz yıkıntılar arasında kalan sevdalar.
Deprem, unutulmaz bir ders verir insanlık tarihine her seferinde,
Birlik, beraberlik, sevgiyle sarılmalıyız hayata, elimizdeki her imkânla, her yerde.