Cömertlikle açıldı geçmiş zamanın kapısı,
Dostlukla dokunduk her yüreğe namusla,
Kardeşlik serptik dünya toprağının her karışına,
Paylaşmakla çoğaldı sevgi, hep bir avuç daha fazla.
Cömert bir el, açık bir yürek gerektir,
Veren de alandır bu alemde, bilinir,
Dostluklar köprüdür, kıtaları birbirine kenetler,
Her adımda güç, her sözde mertebe bekler.
Kardeşlik; çınar gibi kök salar zamanla,
Renk, din, ırk demeden aynı gök altında,
Sarar sarmalar tüm gövdemizi,
Ortak acıların, sevinçlerin tek vücudu gibi.
Paylaşmaksa, ah, en tatlı erdem,
Ekmeği bölüştükçe büyür yüreklerin merhameti,
Ne varlığı küçültür, ne yokluğu artırır,
Bölüşmek, yalnızken çoğalmaktır.
En son güven; sarsılmaz bir kale,
Dostoyevski’nin dediği gibi değerine paha biçilmez,
Temeli sağlam, yıkılmaz bu inanç,
Çünkü güven olmadan yıkılır her şey, anla!
Bu değerlerle bezenmiş bir dünya düşlün,
Ne cömert eller, ne güven dolu bakışlar eksik,
Kardeşçe bir yürek, dolu dolu paylaşımlarla,
Ve dostluklar ki ömür boyu, en derin, en karşılıksız.