Çocukluk; ne tatlı bir serüven,
Oyunlar dolu, neşeyle örülen.
Çimenlere uzanmak, bulutları seyretmek,
Hayaller kurup, gülümsemekle geçen günlerden.
Topaçlar dönüyor, misketler yuvarlanıyor,
Bir zamanlar sokaklar bizimdi çünkü.
Kahkahalarla dolu avlular, hep birlikte,
Bir arada, saf ve masumca eğlencenin peşindeyiz.
Biz çocukken, dünya bir başka güzeldi,
Her yeni gün, bir macera, keşfetmek üzere.
Hayallerimizle süslerdik gökyüzünü,
Yıldızlara ulaşır, bulutlara dokunurduk sanki.
Annelerin şefkatli kolları, babaların güçlü omuzları,
Her dertten, her acıdan saklar bizi.
Güvenli limanımız, hep oradaydı,
Çocukluk; sıcak bir yuva, huzurlu bir dünya.
Arkadaşlarımız, ilk dostlarımız,
Yan yana büyüdük, paylaştık her anı.
Beraber güldük, berasaki ağladık,
Ve beraber büyüdü içimizdeki çocuk.
Şimdi büyükler diyor ki zaman hızlı geçiyor,
Ne çabuk geçmiş çocukluk, diyorlar bir solukta.
O masum günleri, o saf anları özlüyor insan,
Keşke bir kez daha yaşayabilsek, dediğimiz anlar.
Çocukluk, kalbimizin en ışıklı köşesi,
Ne olur, kaybetmeyelim içimizdeki çocuğu.
Hayat ne kadar ciddi, ne kadar meşgul ederse etsin,
Unutmayalım oyunu, şarkıyı, hayali ve masumu.