Yeşil ormanın kalbinde, bir çocuk,
Küçük elleriyle dokunur toprağa, umut dolu.
Gözleri parlar yemyeşil ağaçlarda, kimi zaman mavi gökte,
Keşfetmeye aç, ruhu özgür, dolaşır doğada bol bol.
Küçük ayaklar çıplak, toprağın serinliğinde,
Çimenlere basar, çiçeklere dokunur nazikçe.
Her yaprak, her taş onun için bir hazine,
Doğa ona kucak açar, sonsuz bir sevgiyle.
Kuşların şarkısı arkadaş olur ona,
Öğrenir doğanın dilini, anlar her cıvıltıyı.
Kelebekler uçuşur etrafında, rengarenk,
Onunla dans ederler, rüzgârın neşesiyle.
Pınarlardan su içer, meyvelerden tat alır,
Her anı öğretir, her köşe bir sınıftır.
Dağlar, denizler, ormanlar büyük oyun alanı,
Her gün yeni bir oyun, her dönemeç yeni bir macera.
Anne doğa öğretir çocuğa sabrı, güzelliği,
Her mevsimin getirdiği yeniliği ve bazen zorluğu.
Çocuk büyürken öğrenir doğanın döngüsünü,
Karşılıksız sevmeyi, paylaşmayı ve korumayı.
Doğa ile iç içe büyüyen her çocuk,
Bilir dünyayı saran bu mucizevi ağı.
Hem öğrenir, hem öğretir, nesilden nesile,
Doğanın çocuğu, yeryüzünün umudu olur gelecekte.