Çiçekler açar, tüm renkleri saçar,
Baharın habercisi, dostumuz, ilacımıza daçar.
Petalların dansı, düşler kadar naçar,
Bir şiir bu çiçek, kelime kelime açaçar.
Narin bir dokunuş, doğanın fırçasından,
Her bir çiçek aslında bir sanat parçasından.
Bazen yol kenarında, beklenmedik anan,
Bir gülümseme çalar yüzümüzden ta çocukluğumuzdan.
Sarı, mor, kırmızı ya da mavi derin,
Her bir tonuyla çalar gönlümüzün tellerinin.
Büyüsüyle sarar, sarhoş eder, alır yer yerinden,
Bir çiçekle başlar, dünya güzelleşir, dertler unutulur birer birer.
Kimi zaman bir lalenin zarif duruşu,
Kimi zaman papatyanın tebessümü kucak doluşu.
Her mevsim ayrı bir çiçek, ayrı bir tat, bir duygu bolluşu,
Doğa ananın çocukları onlar, sevgiyle büyür her biri kuşkusuz.
Bir çiçekle anlatılır bazen sevgi, bazen hüzün,
Bir demetle özür dilenir, gönüller tamir olur düzgün.
Her biri bir şiir, her biri bir umut, bir özgürlük sükûn,
Çiçeklerin dilinden anlamak gerek, sessiz, derin, muazzam bir düşün.
Şimdi bu satırları okurken, gözlerin pencerenden
Bir çiçeğe bak, anlamını bul dilinden, yüreğinden.
Bitmeyen bir şiir o, her gün yazılır, ritmli ve derinden,
Doğanın kalemiyle çizilirken, biz de okuruz sevinçle, hüzünle, hep birlikte, dilden dile.