Gözlerindeki yıldız, yüreğindeki sızı,
Baba-kızı, hayatı boyunca bir bilmecedir.
Baba korur kızını, her daim bir kalkan,
Kız bakar babasına, gözlerinde sonsuz anlam.
Elleri titrer, ilk adımını atarken,
Baba destek olur, düşen her yaşta.
İlk bisiklet, ilk yara, ilk sınav gerginliği,
Yanında hep babası, sarsılmaz bir kaya gibi.
Zaman akıp gider, kız büyür, evlenir belki,
Ama baba hep özel, kalbindeki yer biricik.
İlk aşkından daha eski, daha derin bir bağ bu,
Kelimeler yetmez anlatmaya, hissettiği aşkı, duyguyu.
Baba güçlü, yeri geldiğinde sert bir kale,
Kızı için dövüşür, hayatın her arifesinde.
Kız ise babasının gururu, mutluluk kaynağı,
Gözleriyle onu izler, her başarısında, her zafer anında.
Anlatılmaz bu bağ kitaplarda, şiirlerde,
Yazılar yetmez, anlatmaya, sevgiyi, özlemi.
Baba ve kızı; ömür boyu süren dans,
Her adımda sevgi, her bakışta umut, her sözde huzur.
Yaşlanır baba, dökülür saçları, bükülür beli,
Kızı yanında, elinden tutar, yolda yürürken.
Ve babası için dua eder, gözleri yaşlarla dolar,
“Benim kahramanım,” der, “Sen olmasan ne yapardım?”
Baba kızı şiirleri, yürekten gelen bir sada,
Ömür boyu süren bir aşk, bir özlem, bir veda.
Ve ne zaman son nefes, gözleri kapansa,
Baba-kızı der ki: “Seni seviyorum,” yankılanır orada.