Ateşin kıvrımında yükselirken duman,
Kıvılcımlar saçar her bir yanı aydınlatan.
Aşkın ve savaşın, yıkımın ve yaratan,
Eski çağlardan beri insanın yoldaşısın ateş.
Sıcak bir dokunuş kadar nazik,
Yıkıcı bir güç kadar vahşice,
Kamp ateşleri, şöminelerdeki çıtırtılar;
Hepimizin etrafında toplandığı, ısıttığı ateş.
Seninle yangınlar çıkar karanlıktan,
Seninle erir buzlar, demir bile yumuşar,
Aşçının tenceresinde sen pişirirsin ekmeğimizi,
Demircinin ocakta, şekil verirsin çeliğimize.
Anadolu’nun topraklarında bir zamanlar,
Hephaistos’un çırağı gibi çalışmış atalar,
Olimpos’tan çalıp, insanlığa armağan ettiğin,
Bilgi, medeniyet yollarını aydınlatan ateş.
Sen ki, aşkın ve öfkenin somut hali,
Sen ki, insan ruhunun karanlık ve aydınlık yüzü,
Şairlerin kalemi, ressamların fırçası oldu hep,
Ve dans ederken, alevlerinle şiir yazdılar sana.
Karanlıkta bir yıldız gibi parlıyorsun,
Geceleri dost, gündüzleri yol göstericimiz.
Ateşin dilinden anlayanlar bilirler ki,
Her alevin ardında, bir hikaye, bir şiir yatar.