Gökler kadar eski, denizler kadar derin,
Anonim halk şiiri, köklerinle serin.
Toprağın sesiyle yoğrulursun sen,
Dağların, derelerin hecesinde gizlenirsen.
Yüzyıllar boyunca dilden dile,
Her bir sözün ayakta kalan kale,
Ne saraylar gördün, ne de saltanat,
Ancak her daim yaşadı gönülden nakarat.
Kimi zaman bir ağıt, kimi zaman bir türkü,
Her dönen zamanda aynı buruk hüzün.
İsimsiz ozanlar, unutulmuş kahramanlar,
Her bir dizende saklı halkın dağlar.
Bazen bir düğünde, bazen bir yasda,
Sazın tellerinde can bulan seste kasıda.
Anlatır her biri bir ömür, bir hayat,
Anonim şiirler, sessizliğin ziyafat.
Ne kalem idin ne de mürekkep,
Sözlere aşkını dokuduğun sepet.
Kalplerin ustası, dillerin ressamı,
Her bir sözünle tarih yazdın, ne büyük sanat!
Eşikte dururken modern zamanların,
Yok olmaz köklerin, solmazsan asla.
Anonim halk şiiri, yaşa ve yaşat,
Geçmişten geleceğe köprü, yaşayan anlatı.