Gözlerimi kapattığımda hâlâ net bir şekilde hatırlıyorum; bahçenin köşesindeki o büyük ceviz ağacı, altında geçirdiğimiz sıcak yaz öğleden sonraları ve dedemin taze toplanmış domateslerle yaptığı o eşsiz sandviçler. Ben henüz küçük bir çocukken, yaz tatilleri demek dedemlerin köyüne gitmek demekti. Köyün huzur dolu atmosferi, şehir hayatının tüm karmaşasından uzak, doğayla iç içe bir kaçamaktı.
Dedemlerin evi, köyün en yüksek tepesinde, eski ve geniş bir taş evdi. Bahçe, her türlü meyve ağacıyla çevrilmişti. Ama en gözde yeri her zaman ceviz ağacının altıydı. Ceviz ağacı, dedemin de en sevdiği yerdi; neredeyse her gün en az bir saatini orada geçirirdi. Ben de yaz tatillerinde ona katılır, o ağacın altında oturarak saatlerce sohbet ederdik. Dedem, eski zamanlardan, gençliğinden, yaşadığı maceralardan bahseder, ben de büyülenmiş bir şekilde dinlerdim.
Bir gün dedem, elimden tutarak beni bahçenin öteki ucuna götürdü. Orada kendi elleriyle yetiştirdiği domateslerden topladı. Henüz günün ilk ışıklarıyla mis gibi kokan domatesleri sepete doldurduk. Sonra mutfakta işe koyulduk. Taze ekmek arasına, zeytinyağlı, tuz eklenmiş dilimlenmiş domates koyup, üstüne birkaç yaprak taze nane ekledi. Sandviç basit ama tadı olağanüstüydü.
Öğleden sonraları genellikle dedemin anlattığı hikayeler eşliğinde geçerdi. Onun gençlik maceralarını, atıyla köyden köye nasıl gezdiğini, ilk defa tarlaya nasıl çıktığını dinlemek benim için değerli bir zaman kapsülü gibiydi. Çünkü dedemin anlattıkları, köyün ve ailemizin geçmişine dair bilgilerle doluydu.
Gün batımına yakın, günün sıcağı yavaş yavaş yerini serin bir akşamüstü esintisine bırakırdı. Biz de genellikle o sıralar ceviz ağacının altında çayımızı yudumlar, o gün topladığımız meyvelerden yapılan turtaları yer, etrafımızdaki doğanın tüm güzelliklerini içimize çeker, günün yorgunluğunu üzerimizden atardık.
Şimdi şehirde, gri binalar arasında geçen yoğun günlerimde bile, zihnim sık sık bu anılara dalar. Dedemin evi, o ceviz ağacı, bahçenin taze domatesleri ve dedemin sesi… Bu anılar, köklerimi ve beni şekillendiren değerleri hatırlatır. Hayatım boyunca bu anılar, hangi yollardan geçersem geçeyim, bana yol gösteren bir pusula olmaya devam edecek. Dedemin mirası, hikayeleri ve o yaz tatilleri… Her biri benim için değerli birer hazine.