Ağaçlar, doğanın bize sunduğu en kıymetli hazinelerden biridir. Hem dünyamızın akciğerleri hem de yalnız başına duran sanat eserleri olarak görebiliriz onları. İnsanın içsel dünyasında yer edinen ve yüzyıllardır pek çok şairin ilham kaynağı olan ağaçlar, bu sefer de kelimelerimizde hayat buluyor. İşte, doğanın bu sessiz ama güçlü varlıklarına ithafen yazdığım şiir:
Yeşilin Elleri
Göğe uzanır yeşilin elleri,
Her yaprakta gizli sonsuz hikaye,
Kuşların yuvası, rüzgarın dileği,
Ağaçlar, sessizce duran bilge.
Kökler derinlerde, yeryüzüne sarılı,
Gizler yüzyılları toprağın bağrında,
Mevsimler boyunca renkten renge bürünür,
Sesiz düşer yaprak, zamanın akışında.
Anlar biriktirir dallarında eski,
Çocukların gülüşü, âşıkların fısıltısı.
Şahitlik eder aşka, umuda, acıya,
Bir dost gibi sırları saklar içinde saklı.
Baharın müjdesi ile çiçek açar,
Yazın gölgesinde serinletir yürekleri,
Sonbaharda yaprak yağmuruyla dans eder,
Kışın ise beyaz örtüsü altında bekler sabırla.
Öyle bir an gelirot ki zamanın koynundan,
Görürsün ağacın da canının yandığını,
Bir baltanın vurduğu her darbede,
Kırılır bir dal, tükenir umutların.
Fakat unutma ki her yeni gün bir başlangıç,
Ağacın da yarası sarılır zamanla,
Bedeni yeniden yeşerir, umuda açılır,
Doğa her zaman anlatır bize yaşamayı.
Böylece dostlar, ağaçlar hem anlatır hem dinler,
Zamanın ruhunu saklar yapraklarında.
Onlara iyi bakın, çünkü onlar
Bu dünyanın gerçek hükümdarlarıdır.