Abla Şiiri, aile bağlarının, özellikle kardeşler arasındaki duygusal bağın ifadesidir. Bu şiirde, abla ve kardeş arasındaki sevgi, şefkat ve koruyuculuk temaları işlenir. Şiir, genellikle sıcak ve samimi bir dil kullanarak, ablanın kardeşi için duyduğu sevgiyi ve kardeşin de ablasına olan hayranlığını ve minnettarlığını yansıtarak kardeşlik ilişkisine ışık tutar.
—
Bitivermiş bütün işlerin, huzur bulur yüzünde
Gözüm arar seni, abla, bu evin en güzünde.
Küçükken bana masallar anlatırdın her gece
Korkularımı alırdın, güven dolu her hece.
Ellerinle yaptığın o yumuşacık kekler
Şimdi ben de büyüdüm, anlıyorum o hevesler.
Sen okula giderken, ardından bakakalırdım,
Kırmızı çantan sallanır, güneş vururdu arkandan.
Ne çabuk geçti zaman, sen şimdi başka şehirde,
Beni burada bıraktın, yalnızca hatıralar elde.
Ama bil ki, her günümde, sen varsın ablacığım,
Ve her başarılı anımda, senin eserin var içimde.
Abla demek, yoldaş demek, dert ortağı, sırdaş demek,
Seninle güldüm, ağladım, büyüdüm hep beraber.
Beraber geçen yıllara teşekkür ederim her zaman,
Gözlerim dolar hep seni düşündüğüm her an.
Gel zamanı geri alalım, dursun bu saatler,
Seni çok özledim, abla, gel gör beni ne çabuk geçer.