Yorgunluk, ağır bir örtü gibi çöker gecenin koyusuna,
Her adım sessizce biriktirir günün tozunu.
Gözler ağırlaşır, düşünceler yavaşlar adım adım,
Zihin bulanık bir denizde, hüzünle dolu bir liman.
Ay ışığı düşerken pencereden içeri usulca,
Yorgun bedenler arar huzuru, bir nebze rahatça.
Sessizce sızar uykular arasına derin bir öykü,
Karanlık odada yorgun göz kapaklarına düşer bir büyü.
Saatler su misali akıp geçer sessizce,
Her tik takta bir umut, yarına dair hevesle.
Lakin gün bitmiş, görev tamamlanmışçasina,
Yorgun yürek dinlenir, günün son demine.
Sisli sabahlara uyanır gözler yeniden,
Yorgun beden uykudan doğar, dünün derin izleriyle.
Hüzün bulutları dağılır, güneş yüzünü gösterince,
Yorgun ruhlar canlanır, hayat bulur derince.
Böylece bitesin bu geceyarısı şiiri,
Yorgunlun da olsa, umutla başlar her yeni seri.
Sonsuz döngüde, günler geçse de yorgun,
Her sabah bir başka umut, yepyeni bir dönem.