Çanakkale yüreklerde bir destan,
Kahramanlık, fedakarlık ateş yanan.
Mehmetçikler ölümsüz bir iman,
Asil kanlarından doğdu bu vatan.
Dalgalar vurur Gelibolu sahillerine,
Her bir dalgası ağıt, kahramanların yüreğine.
Düşman gemileri yanar, Mehmetçik güler yüzüne,
Çanakkale geçilmez, dedirten o olağan güce.
Bir tarih yazılır, topraklarında, siperlerinde,
Anaların, babaların, evlatların gözyaşları derinde.
Binlerce şehit, binlerce hikaye, her biri bir derin iz,
Çanakkale, bir milletin yeniden doğduğu bir sızı.
Mustafa Kemal çıkar karşıya, dalgalar arasından,
Askerine umut olur, geleceğin izinden.
“Ben size taarruzu değil; ölmeyi emrediyorum!”
Emriyle toprağa düşerken, zaferi görmüştü zaten onlar.
Gökten yağan kurşunlar, yerden biten yiğitler,
Her karış toprağında ayrı bir destan yatar.
Çanakkale içinde ayrı bir hüzün, ayrı bir zafer.
Mehmetçiklerimizden mirastır bizlere bu şeref.
Şimdi kıyılar sessiz, mezar taşları sessiz,
Ama ruhlar hala orada, nöbet tutarlar sessiz.
Çanakkale geçilmez, geçilmeyecek asla,
Çünkü burada bir millet var, vatanına sevdalı asla.