Aşk acısı, yüreğin derinliğinde gizli,
Sessiz çığlıklar, gözyaşlarıyla bölük pörçük.
Ah, bu kederli anların şairi kim,
Yazsa da acıları, bir bir döker mi içini?
Gecenin koynunda yalnızlık, yanında yıldızlar,
Fısıldar her biri, ayrılık şarkısını.
Yürek yangını bu, sönmeyen, dinmeyen,
Sözlerle sarılsa da, kalır mı geride izi?
Sevda mevsimi geçti, yaprak dökümü başladı,
Her bir yaprakta bir hüzün, bir ah tufanı.
Şiir olur da aşk, şairin elinde,
İşler acının nakışını, satırlarına yavaş yavaş.
Bırakır mısın sen şiirini yarına?
Yoksa kucaklar, saklar mısın acıları kalbinde?
Aşk, boşlukta yankılanır, kalem suya düşer gibi,
Sonsuz bir denize atılan taş gibi dalgalar çizer.
Acı çeken kalpler, birleşir miş sözlerde,
Düşerler mi dizelerde, aşk acısının şarkısına.
Her dize bir soluk, her beyit bir gece,
Karanlığa karışır, sevda ile dolu her anısı.