Hayatın karmaşası ve duygusal anları qiğer zamanlar bizi dilsiz bırakabilir. Böyle zamanlarda, sözcüklerin gücüne sığınırız. Şiir, insan ruhunun derinliklerine dokunan, acımızı ve sevincimizi paylaşmamıza olanak tanıyan eşsiz bir sanat biçimidir. İşte karşınızda, kalbin en kuytu köşelerine dokunan, gözlerden yaş getirecek kadar duygusal bir şiir:
Sonbahar Veda
Yapraklar sarardı yine bu şehirde,
Hüzün kapladı gökyüzünü, dökülen her yaprak,
Birer birer düşerken, gözyaşlarım gibi yanağımdan,
Anılar sarıyor içimi, sararmış yapraklar kadar.
Sen gittin gideli bu eski sokaklar,
Suskun, gri, sensiz ve soğuk.
Her adımda bir hatıra çıkıyor karşıma,
Adımlarım ağırlaşıyor, düşüncelerim kadar.
Seni anımsatan her şey burada hâlâ,
O gülüşün, o bakışın, kalbimin en derininde.
Ama sen yoksun, buralarda bir yabancı gibi,
Her sonbaharda olduğu gibi bu yıl da yalnızım.
Anılar ve yapraklar aynı kaderi paylaşıyor,
Hepsi bir bir dökülüyor, soluyor zamanla.
Her sonbahar bir veda, her dökülen yaprak,
Bir umudun sonu, bir özlemin başlangıcı.
Gözyaşlarım dökülüyor, hepsi sensizlikten,
Sonbahar veda, ben yalnız, sensiz daha da sensiz.
Bu şiir de bir yaprak gibi, sararıp solacak,
Ama unutmayacak seni, ne zaman sonbahar gelse.