Karanlık yavaş yavaş sarar dünyayı, sessiz ve derin,
21 Aralık, en uzun gece, sırlarla dolu zemin.
Ay, yıldızlar gökyüzünde usulca parlar,
Bu uzun gecenin hükmü nihayet sarmış yarımküreyi naralar.
Kısa günün ardından başlayan bu sonsuz yolculuk,
Anlatır eski hikayeleri, mevsimler döngüsünü, doğanın o mucizeli uykusunu.
Kuzey yarımküre soğuklar içinde titrerken,
Doğa yeniden doğuşun tohumlarını sessizce ekmiştir yeniden.
Karanlığa bürünmüş ağaçlar, kışın keskin nefesi,
Aralarından süzülen rüzgar, fısıldar eski, unutulmuş destanı,
En uzun gece, bereketin başlangıcı, ölümün ve yaşamın ahenkli dansı.
Her canlı, bu uzun gecede hayatını yeniden sorgular,
Karanlığın içinde ışığı, soğukta sıcaklığı umar.
Bu gece, her ışık bir umut, her gölge bir rüya,
Ve her rüya, yeniden başlamak için bir dua.
Bilgelik dolu yıldızlardan düşen her ışık taneleri,
En derin düşüncelerimizi aydınlatır, gizleriyle yıkanarak yeneri.
21 Aralık, kışın ritüeli, yeryüzünün soluk alması,
Her nefeste bir umut, her solukta bir hayat, her hayatta anlamlı bir temas.
Soğukta küllenmeyen ateşler gibi sıcak,
Bu geceyi kucaklayan yürekler, yaratır yeni bir güneş doğarken ufukta tak.
Unutma, en uzun gece daima bir başlangıç, sonsuz bir umut vaadi,
Karşılarken sabahı, canlanır doğa, yeniden başlar gün, adeta bir serap gibi.