Şiir, insan ruhunun derinliklerinden kopup gelen bir fırtınadır. Kelimeler, duyguların dans ettiği bir sahnede, kalbin ritmiyle buluşur. İşte bu ritim, bazen bir aşkın, bazen bir hüznün, bazen de bir umudun yankısıdır. Şimdi, bu yankıya kulak verelim.
Gecenin Sessizliği
Gecenin sessizliğinde bir yıldız kayar,
Düşlerimden süzülen bir damla yaş gibi.
Kalbimde yankılanan eski bir şarkı var,
Sözleri unutulmuş, melodisi hüzünlü.
Bir rüzgar eser, saçlarımı okşar,
Geçmişin izlerini taşır her nefeste.
Gözlerimde biriken anılar parlar,
Bir zamanlar sevdiğim, şimdi uzak bir beste.
Ay ışığı vurur, gölgeler dans eder,
Yalnızlığın kollarında bir gece daha.
Kalbimden kopan her bir parça, der,
Sevda masalında kaybolmuş bir yara.
Sabahın ilk ışıklarıyla umut doğar,
Gecenin karanlığına inat, yeni bir gün.
Kalbimdeki yaralar belki de sarar,
Gecenin sessizliğinde, yeniden doğar her dün.
Şiir, duyguların en saf ve en yoğun halidir. Her mısra, bir kalp atışı, her dize, bir nefes gibidir. Bu şiir de, gecenin sessizliğinde yankılanan bir kalbin sesidir. Her bir kelimesi, bir duygunun izini taşır ve okuyan her yürekte farklı bir yankı bulur.